PAZ
A xente se une
a guerra termina,
un montón de nenos,
xogan xunto a mina.Os paxaros pían
as ras croan
e todos xuntos
forman un son
que ilumina a canción.
LA CANCIÓN DE LA PAZ
A jugaaaaar
siente la felicidadbusca la libertad
y no empieces a pelear.
Vive en armonía
vive en grupo
vive la alegría
siéntelo hay que estar juntos.
siéntelo, que puedes.
Canta la melodía
siente la alegría.A jugar, a saltar, a bailar
búscala,siéntela
encuentra la felicidad.
A saltaaaaar
ve con tu familia
siente la amistad
que encuentras en esta villa.
Siente la felicidad
siente la armonía
siente la amistad
siente el amor de estamelodía.
ESTRIBILLO ("amistad se cambia por "paz")
Vívelaaaaaa
siente la libertad
busca la alegría
que ha creado esta armonía.
Busca la armonía
busca una melodía
busca la amistad
busca la felicidad.
ESTRIBILLO
Elia Galdo Maira
A PANTASMA DE HALLOWEEN
Uns nenos chamados Pepe e Luis estaban moi ansiosos porque chegase Halloween. Ademáis este ano a bruxa da vila daba premios ao que máis caramelos collese. A xente sabía que a bruxa era unha persoa disfrazada. Pero Pepe e Luis non pensaban o mesmo.
-Pepe, Luis vide a cear que logo non comedes- dixo a nai.
-Por que tan pronto?- dixeron os dous a vez.
-Porque despóis comedes larpeiradas e non teredes fame.-dixo a nai
-Vale pero que hai de cear?-dixo Luis.
-Espero que sopa porque teño moito frío.-dixo Pepe.
Pasou un anaco…
-Ata logo mamá!-dixeron os dous.
-Non volvades tarde.-dixo a nai.
-Que en Norwich hai moito “frío”.
Cos seus disfraces e moi decididos decidiron ir vela bruxa.
-Toc,toc,toc.
-Quén é?-dixo a bruxa.
-Somos Pepe e Luis.
-Anda pasade.-dixo a bruxa.
A bruxa contoulles que era verdadeiramente unha bruxa e contoulles a
historia do fantasma de Halloween e eles comprenderon porque todos
os nenos lle temían ao Halloween e eles decidiron matarlle como lles
dixera a bruxa pero só lles quedaba unha hora das 24 que tiñan. Ao final
encontráronno e o mataron cravándolle un cravo no peito e xa nadie temía
ao Halloween.
Pero hai xente que di ás veces en Halloween que aínda ven sombras…
Alejandro Monge Martínez de Luna
OS RESTOS DO GALEÓN
O galeón galego estaba a piques de atracar .Traia ouro , co que envidiar ao resto do mundo.
O primeiro tripulante en baixar foi Lucius que deu unha mala noticia.
- Uns ladróns sorprendéronnos mentres collíamos o ouro e raptaron a Pedro e a Sarón.
Entonces o pobo enteiro púxose de acordo en ir a rescatar aos tripulantes . E a mitade do pobo embarcou ao barco que rescataría aos mariñeiros.
Cando cegaron á coba onde encontrábanse os ladróns veron a Pedro e Sarón atados a unha cadeira . Entón fixéronlle unhas señas para que viñera xunto deles .E así fixeron , tamén colleron as riquezas que por alí encontraron .
Despoís duns días , cando xa habín chegado do rescate divisaron o barco dos ladróns e unha gran liorta comezou . No mar os dous barcos peleáronse e quedaron destrozados.
Os restos cegaron ata a beira onde prensáronse , volbendo recortada a redondeada costa galega.
INÉS MACÍAS TARRÍO
DEPORTE DE DEUSES
Hai tempo, os deuses nos días de verán aborrecían, detestaban repetir as cousas como nadar na praia e tomar o sol. Entón Zeus, xa que non se divertía, convocou ao seu fillo Hércules e a sete deuses: Xesús, Alá, Poseidón, Anubis, Horus e Rá. Entón, Zeus na asamblea dixo:
-Estamos aquí para saber o que vamos facer no verán xa que non temos nada que facer.
-Poderíamos nadar-dixo Poseidón-.
-Lanzar raios –dixo Hércules-.
-Correr-dixo Anubis-.
-Facer tiro con arco,pero non me dedes no ollo dereito que non quero quedarme medio cego outra vez-interviu Horus-!
Entón todos comezaron a falar,Zeus rompeu o parloteo e dixo:
-Xa que queredes facer deporte, imos facer unha competición de todos eles! A chamaremos Xogos Olímpicos, parécevos?
Pareceulles ben e acordaron celebralos en Atenas e querían xente que lles animase, entón a crearon. No estadio puxeron un prato con madeira. Rá pasou por alí, anoxado porque non quería participar en natación, entón resbalou cun refresco e caeu no prato e a madeira comezou a arder , Rá saíu correndo. Pero á xente pareceulles mellor, parecíalles máis espiritual. Dirixíanse todos os deuses cara a piscina e dixo Hércules:
-Apóstome cen sextercios a que che venzo Poseidón- Poseidón ríndose contestoulle:
-Xa os podes soltar porque vou a gañar eu.- O outro contestoulle:
-O que ri o último ri mellor.
Solucionaríase todo na competición, Hércules tivo que soltar a pasta, xa que nada máis saír Hércules, Poseidón nadou a velocidade da luz e gañou.
Chegaron as de lanzamento de raio na que Hércules volveu a apostar mais con Xesús e tiveron que darlle o diñeiro a Zeus, que o lanzou tan forte que deu a volta universal.
Despois foron as de atletismo, esta vez gañou Hércules en cen metros lisos, pero en catrocentos metros vaias Anubis bateu o récord.
Chegou o tenis de mesa. Neste Xesús chegou á final contra Zeus. Xesús recordou que o seu contrincante tiña o saque do raio, que Zeus utilizou no punto de partido. Malia isto, Xesús gañou facendo o tiro da cruz queimando o taboeiro, fixo polvo a raqueta de Zeus e queimoulle a súa barba. O xuíz díxolle a Xesús:
-Eh, gañaches, pero, xa podes soltar a pasta, tes que comprar máis material!!!
Ao chegar a proba de tiro con arco, Cupido, pasou por alí e púxose diante dunha diana cando Horus disparou e deulle na cabeza, despois, Cupido atoullo ó branco e díxolle:
-Vas ver como se fai!!!
Ao final deu no branco, do ollo de Horus!!! Pero non foi no dereito, peor,no esquerdo e rachou claro. Ademais, deixaron participar a Cupido e bateu o récord: mil dianas seguidas cunha soa frecha.
Ía a comezar a proba de loita, o pobre Horus tiña un parche no ollo esquerdo, Zeus a barba queimada, Hércules sen diñeiro, Cupido anoxado, Poseidón suando e Xesús en bancarrota. Ao remate, todos acabaron na UCI.
En fútbol gañou Xesús, claro que era moi bó, Alá non tiña moita idea diso,e o resto estaba na UCI. O partido rematou cristiáns 1.000- musulmáns 0.
A última proba era a de esgrima, aquí gañou Rá, xa que brilaba tanto e deixou cegos a todos durante cinco minutos.
Divertíronse e acordaron repetilos cada catro anos.
O maniquí de ouro
Era un día de moito sol, os paxaros cantaban alegremente, e Manola unha muller de oitenta e cinco anos estábase preparando para irse ás compras.
A muller a pesar de ser maior, pensaba que aínda era moi xove e gustáballe moitísimo comprar zapatos e saias , e tamén encatáballe maquillarse.
Manola colleu o primeiro autobús e marchouse ao centro da cidade. Cando chegou alí decatouse que había policias nas portas centrais das tendas e púxose un pouco nervosa. Cando ía entrar nunha tenda, un policia non a deixou pasar e díxolle á anciá que había unha nova lei “As persoas mayores de oitenta anos non podían estar andando sós polo centro da cidade e facer compras “
A velliña púxose moi triste pois sabía que non aguantaría vivir moitos anos máis sen facer as súas compras de todos os fins de semana.
A muller non se desanimou e loitou sobre os dereitos dos maiores de idade.
Hoxe, grazas a Manola todas as persoas e incluso as máis velliñas poden pasear polos centros das cidades e ir de compras. Manola convertiuse nun maniquí de ouro que se encontra na tenda máis grande e famosa do mundo…Todo iso grazas a nosa querida Manolita!
Ingrid Alves Marques
O home do sangue de Schalke
Fai moito tempo,na India só existían animais e vexetais,pero ningún ser humano. Ata que un día,os catro deuses decidiron facer un ser humano que os soubera venerar.
Deus de SCHALKE collido de google imaxes.
Shaktar,fixo un home con arcilla e chegou un trobón de auga e non quedou del nada máis que un charco fangoso. Donets fiscos de madeira e un día os animais os tiraron ao lume e converteronse en cinza. Bayern os fixoo ouro,pero non se tiñan en pé. E por último,Schalke fiscos cunha pasta de millo branco e amarelo e mesturou unha pouca da súa sangue e eses homiños foron os poboadores do mundo.
Andrés
Andrés
OS NENOS
Fai moitos anos os nenos tiñan que traballar na agricultura e gandería…
As familias ricas rianse dos pobres e aproveitábanse deles.
Os nenos estaban cansos e todos os días pedianlle a deus ser como os ricos.No seu pobo celebrababan unha festa que consisiyía en escribir os desexos nun papel e tiranlo ao lume para que se lles cumpra.
Aos nenos nunca lle deixaban tiraros seus desexos ao lume.so lle deixaban recoller as cinzas .
Un día de festa todos os nenos rebelaronse e forón tirarar s seus desexos ao lume.
Todos os nenos pediron o mesmo :
T er os dereitos que teñen os ricos e que os ricos e que os ricos sean pobres e os pobres sexan ricos para que aprendera.
Pasado seis meses os seus desexos cumplironse os nenos pobres despertáronse nuha mansión, nunha cama e a comidapodíase comer non tiñan peluxas.A auga era potable.
Para osnenos era un soño.
Os ricos covertironse en pobre choraron ata
facer un río que se desbordou e inundou as vilas.
Os ricos aprenderon a apreciar aos pobres.
Mala sorte que o desexoduru un día!!!!!!!
Emma García González
O ASALTO AO ASENTAMENTO DA MORTE
Hai moito tempo , coñecíanse tres mundos :Ceo ,Terra e Inframundo ;pero antes de ir ao Ceo pasabas por un mundo chamado Frutelandia no que tiñas que axudar os seres máxicos e fantásticos se querías subir ao Ceo .Pedíanche elaborar pocións ,cultivar froita ,facer enfeitizamentos e axudalós a salvar o mundo no que se encontraban…No libro dos salvadores cóntase unha historia recordada. Hai tempo atrás ,a Frotelandia viu un heroe chamado Sergey , el xa tiña coñecemento do mundo. Un día viu a un ser extraño entrar nun edificio que ,por fóra era bonito e hermoso pero por dentro era frío i escuro. Sergey descubriu que era un asentamento militar do Inframundo (terra dos mortos).Por dentro do edificio poñía : Orde da Morte. Foi a buscar axuda decindo que se non veñen a axudalo morrerán. Uns 50 homes acudiron á súa chamada de socorro. Máis tarde aparece un deus con forma humana con un exército da Antigua Rusia. O deus di que se chama Framber. Cinco días máis tarde parten a atacar á Orde da morte. Polo medio do camiño ven como as plantas e froitas morren rapidamente. Ao atacar destrúen a mitade das construcións. A mitade da Orde da Morte escapa ao Inframundo, pero gran parte del amorre. O deus Framber desaparece e empeza a facer sol. Extrañamente as froitas e plantas que podreceron por culpa da orde da morte reviven e devolven a vida floral e froital a Frutelandia. Así foi como aprenderon a coidar e respetar a froita. O noso heróe sube ao Ceo por salvar o mundo froital.
Sacado de http://gl.wikipedia.org/wiki/Guerra_Civil_Rusa
Sergio Menéndez Kondratiuk
O INCOMPRENDIDO PROFESOR DE WHISTER
Fai moito tempo, nunha aldea das aforas de Dublín chamada Whister, había unha escola pública, onde todos os nenos do pobo, aprendían alí. A escola non quedaba lonxe pero había que cruzar o misterioso pantano de Lance.
Chamábase así porque alí morreu un cabaleiro irlandés que loitaba coma ninguén de ben. Loitaba tan ben que derrotou a cento e un cabaleiros ingleses.
O caso é que o profesor da escola, Mort, dicía que desde que morreu Lance, a pantasma do cabaleiro perseguíalle para matalo cando este cruzaba o pantano a cabalo. Ninguén en Whister lle cría e camábanlle tolo! Mort díxolle ao seu alumno Rise, que é como o seu fillo, que o acompañe ata a aldea.
Ese día o profesor Mort morreu polo cabaleiro,e todos lamentáronse
porque Rise dixo que viu o cabaleiro pantasma matalo.
Rise, pouco despois da terrible morte de Mort, recolleu unha carta no pantano que dicía:
“Hola, chámome Mort, son o profesor da aldea, matarei a todos os que dixéronme tolo”
MORT
Rápido, Rise foi dicilo á aldea, e todos se esconderon e non volveron saír das súas casas.
Hoxe en día, os aldeáns din que os cadáveres dos que se enceraron están baixo terra, e dise que Mort, Lance e Rise vengaranse pronto, cortándolles a cabeza a todos.
Alex sanchez prieto
O ASTRO DE LÚA
Fai rotísimos anos, cando na noite so existían unhas poucas estrelas, nun pequeño poblado indio habitaba unha nena chamada Lúa.
Lúa era india, aínda que era a única que tiña o cabelo louro de tosa a súa raza. Ela era distinta as demas. Encantáballe observar as poucas estrelas que había na noite.
Un dia cando chegou de recoller froitos, xa pola noite, díxolles aos que a acompañaban:
-Vístedes as estrelas de esta noite!? Son hermosísimas!
-As vemos, as vemos. Pero que máis dá, non son para nada importantes.- responderon.
-Xa o sei, perooo…Son tan belas! Un día, xúrovos, que crearei un astro máis hermoso ca todas as estrelas do mundo. Xá veredes!- replicou Lúa.
Esa mesma noite lúa colleu todo o necesario para facer unha longa viaxe e marchou.
Ao día seguinte, cando xa todo o mundo estaba en pé, un amigo seu quixo chamala para xogar con ela, pero non a atopou. Nin él nen ninguén. Estaban todos moi preocupado9s cando de repente o irmám pequeño de Lúa interviú:
-Lúa, onte pola noite díxome que ía facer unha viaxe para crear o astro máis hermoso de todos. Pode ser esa a causa da súa desaparición!!
-Comentounos o mesmo onte. Para asegurarnos esperaremos á noite.
En efectivo,aquela noite apareceu un novo astro. Era redondo e brancocoma os cabelos de Lúa. Nese momento souberon que ise astro ocreara ela, tamén sabían que Lúa non volvería e puxéronlle o seu nome para recordala.
Elena Trobajo Otero
O MELOCOTONERO ESPECIAL
Era unha vez un cativo chamado Besiktas,que sempre ía xantar a casa da súa bisavoa.
A bisavoa sempre facía de comer patacas con ovos, porque rea o unico que tiña.As patacas as cultivaba ela, e os ovos os poñían as súas galiñas, porque a verdade que non ía moi ben de cartos.
Un día,Besiktas, preguntoulle a súa bisavoa se podía invitar ao seu mellor amigo,Román.A bisavoa dixo que si,pero que antes lle preguntara se lle gutaban os ovos con patacas.O neno dixo que si.Entonces foi.Aos nenos gústalle moito ir de picnik,pero a bisaboa está xa moi maior enton se puxeron de acordo e comeron no xardín.
Román trouxo melocotóns de postre, e por primeira vez , Besikas e a súa bisavoa provaron unha froita, en especial os melocotóns.
Encantávalles tanto ao neno como a bisavoa,pero a bisavoa como nunca comera e ninguén lle dixera nada, comeu incluso a pepita,e converteuse nun melocotonero.
A MOZA E A ÁRBORE DE OURO
Hai moitos anos, para especificar entre o 1.872 e 1.878 é dicir durante a Idade Moderna unha moza de catorce anos, pel branca e rubios cabelos decide escaparse do duro orfanato no que levaba 10 anos. O orfanato estaba en Salzemburgo (Austria).
O orfanato estaba rodeado polo bosque polo que a moza tivo que fuxir correndo e con coidado de non caerse. Correu sen parar ata chegar a un claro onde se atopaba un curioso pozo non moi profundo no que decidiu resguardarse do frío e da noite. Despóis diso non se soubo máis dela.
Pasados os anos, na actualidade din que a nena quedou durmida alí no pozo, e que pasado o tempo, convertiuse nunha árbore de ouro. E se alguén vai de paseo polo bosque, ve o claro e encontra a árbore se quere que siga crecendo, ten que dicir:``mira o maior que está a moza´´ e, como recompensa e mostra de agradecemento deixará caer unha das súas follas de ouro.
María Florencia Del Pópolo Calzada.
O BURRO
Nos tempos da creación do mundo cando todos os animais xa tiñan nome, quedaba o nome dun animal por pór. O deus Mackekaler non sabía poñerlle o nome ao burro.
Un día obserbouno mentres intentaba conseguir froitos dun alto árbol no que era difícil conseguir froitos. O burro non podia coller a froita, saltaba para poder collela dun bocado. O deus Mackekaler estaba sorprendido porque o burro non
o podia coller, pero tiña unhas escaleiriñas polas que podia subir as froitas mais saborosas e xugosas de toda a árbore, pero o burro no se enteraba do que tiña detrás súa.
Entón o deus satou e díxolle:
-¡SERÁS BURRO, como non te enteras de que hai unhas escaleiras que che levan a eses froitos!
- ¡Hai!, he verdade. Entón o deus deuse conta de que lle chamaría burro.
Ao final o burro quedou co nome e cos froitos e o deus púxolle o nome de
todos os animais.
Jorge pedraz aneiros nº15 6ºa.
A nena do espello 
No ano 2.046 ,unha nena chamada Xoana ,escoitou unha historia, máis ben era unha lenda.
Pola noite, Xoana , púsoxe diante do espello e dixo tres veces moi asustada:
-Takoma, Takoma, Takoma.
-De repente a nena mira o espello e aparecelle o espíritu da súa avoa.
Ao día seguinte, Carolina quedouse a durmir na casa de Xoana.
Xoana volveu a facer o mesmo ca a noite pasada pero non lle apareceu o espíritu da súa avoa, en realidade non lle apareceu nada.
Despois de cear , Carolina foi ao baño pero…con tanta pero con tanta mala sorte que a ela si que lle apareceu o espíritu da avoa de Xoana, pero Xoana en ese momento tamén ia ao baño e a avoa de Xoana colleu as dúas pegoulles un mordisco e matounas.
Laura Prado Castro.6ºA
DIARIO
Lunes, 6 de julio de 2006
Por la mañana la familia de Alba y yo cogimos un JEEP, cargaron las cámaras fotográficas y llegamos a la sabana. Allí vimos jirafas, rinocerontes, elefantes, cebras, leones, ñus... Aunque Alba, su familia y yo no nos bajamos del vehículo nos quedamos mucho tiempo allí, disfrutando como locos. Al cabo de un rato, yo miré el reloj y sabía que era tarde y medipuse a arrancar el JEEP. Pero el vehículo no se puso en marcha. Intenté una vez y otra vez y nada. Asi se pasaron horas y llegó una manada de leones. Al pasar un rato llegó otro JEEP y se acercó para ayudarnos.Pero los leones seguían allí pàrados. Alba tiró el aparato de música bastante lejos y los leones se fueron hacia allí para oír la música, y en ese momento todos corrimos hacia el otro JEEP muy rápido y nos volvimos al hotel.
HUAN QIO A TORRE DE HÉRCULES
Se botamos a vista atrás aproximadamente uns mil anos, na Coruña, reinaba a paz ata que un día veu un demo para arrasar toda a cidade. Nese intre chegou Hércules, o salvador e loitaron.
Hércules venceu ao demo e cortoulle a cabeza e enterrouno cerca dun cantil e díxolle ao pobo:
-Facede aquí unha torre en memoria miña.
Ramón
Aa vellas sereas
Un bo día a un grupo de vellas, mentres xogaban ás cartas viron na televisión un anuncio de Australia cunhas olas xigantes e uns rapaces facendo surf. Entón ocorreuselles a idea de ir facer surf a Australia.
Ao chegar deixaron as maletas no hotel máis preto da praia de Bondy Beach que é a praia con ás olas máis grandes de toda Australia.
Buscaron táboas durante un bo rato, ata que as encontraron. Puxéronse neoprenos de diversas cores como rosa, azul e vermello.
Pasaron horas no mar, ata estiveron comendo sentadas nas táboas unhas ensaladas nuns tupers. Pero pola noite, unha noite de de ceo aberto con moitas estrelas e unha lúa chea e ben grande. Pero as vellas seguiron facendo surf. Non había nada que as sacase da auga.
Pero xa non había nadie na praia e os socorristas intentaron sacalas da auga, pero non o conseguiron. Así que fóronse e as vellas quedaronse soas na praia facendo surf.
De repente a lúa botou un raio de luz branca e amarela. As vellas sentironse raras e unha das vellas que nese instante estaba mergullada notou que podía respirar; mentres que as outras dous estaban de pé caeron á e non notaban as pernas. Convertíranse en sereas!!! Cada unha das vellas tiña a súa cola como a cor do seu neopreno. Así que si algunha vez vedes a un grupo de bellas sereas nadando de mar en mar con colas de diversas cores, serán as tres vellas que a lúa reflectiu nas súas brancas melenas.
María Ares
